Nakon prakse u foto atelierima Borowich i Sinobad, Antonio Perajica (Peraica) otvara svoju praksu u Krizevoj ulici (Via del Moro) 1937 godine. Prema biljeskama jugoslavenske tajne sluzbe OZNA-e vec od 1937 bio je filmski operater u centru europskog filma, Cinecitta u Rimu, kao laborant. Titovim se partizanima pridruzio nakon pada fasizma. Iz rata je izasao sa titulom Sefa filma i fotografije 1. Proleterske Brigade i nekoliko medalja za hrabrost. Bio je i certificirani zracni snimatelj. Nakon Drugog svjetskog rata, predavao je fotografiju u skoli u Rijeci, te se potom preselio u Split kako bi radio sa grafickim umjetnikom Vladimirom Kirinom na produkciji monografija za Foto RVI.
1949-te je poceo opet samostalno djelovati, prvo u Kuci Cassolini a kasnije na sadasnjoj lokaciji, u prizemlju palace Grisogono na Peristilu. Narucioci su bili, izmedju ostalih, Hrvatski nacionalni teatar Split i lokalni nogometni tim Hajduk, oboje koji u posjedu imaju velike arhive njegovog rada. Antonio se umirovio 1984-te, u dobi od 70 godina, stvorivsi jednu od najduzih fotografskih karijera uopce. Ni nakon umirovljenja, ipak, nije prestao retusirati.
Po Antonijevom umirovljenju, atelier nasljedjuje njegov sin Drazen. On je zavrsio fotografsku skolu u kasnim sezdesetima, ubrzo postavsi majstorom-fotografom. Bio je clan foto i dokumentacijskog tima graditeljske tvrtke Lavcevic, zajedno sa eksperimentalnim filmasem Ivanom Martincem, prethodno preuzimanju Ateliera. Ovaj je tim, sastavljen od najboljih profesionalaca, dokumentirao masivna socijalisticka ulaganja u izgradnju i urbanizacijske procese. dr.sc. Ana Peraica, povjesnicarka umjetnosti s doktoratom iz područja fotografske estetike, preuzela je atelier nakon oca Drazena.